Wielkie Błoto

Polana Wielkie Błoto o powierzchni około 400 ha, zbliżona kształtem do koła, należąca w przeważającej części do Szarowa, jest największym kompleksem bagiennym w województwie małopolskim, powstałym na skutek słabego odpływu wód z zagłębienia powierzchni starszej terasy Wisły – Raby. Torfowiskowa polana zaczęła się tworzyć po okresie lodowcowym. Wśród pozostałych piasków i żwirów powstała wówczas niecka położona niżej od poziomu wód gruntowych, do której te wody przenikały. Porastające nieckę liczne zbiorowiska roślin bagiennych obumierając, przy słabym dostępie powietrza, tworzyły coraz grubsze pokłady torfu. Obecnie teren ten został znacznie osuszony w wyniku rozpoczętej w XIX w. melioracji. Przez środek polany przepływa uregulowany potok Lane Bagno, do którego spływają wody z rowów melioracyjnych.
Osobliwością florystyczną Wielkiego Błota jest brzoza niska, po raz pierwszy odkryta tutaj przez A. Krupę w latach osiemdziesiątych XIX w. Jest to najdalej na południowy zachód wysunięte stanowisko brzozy niskiej w Polsce.
W XIX w. znajdowały się tu kopalnie torfu, eksploatowane na skalę przemysłową przez Żeleńskich, ówczesnych właścicieli Szarowa. Do najciekawszych spośród wielu występujących tu roślin bagiennych należy zaliczyć: modrzewicę zwyczajną, żurawinę błotną, wełniankę pochwowatą oraz częściowo chronione bagno zwyczajne. Rosną również ciekawe gatunki górskie, jak np.: przywrotnik prawie nagi, gęsiówka Hallera, przetacznik górski i olcha szara.
Na skraju bagiennej polany Wielkie Błoto znajduje się przysiółek Błoto z kilkunastoma zabudowaniami. Właściwie są to dwa przysiółki, ponieważ domostwa w północnej części przysiółka leżą na terenie Niepołomic, a te w południowej części należą do Dąbrowy. Po stronie wschodniej przysiółka zbiegają się granice miejscowości: Niepołomic, Kłaja, Szarowa i Dąbrowy, do których należą części polany Wielkie Błoto. Układ granic został ustalony w 1519 r. na zlecenie króla Zygmunta I Starego przy rozgraniczeniu obszaru należącego do klasztoru benedyktynek w Staniątkach i lasu królewskiego od terenu dóbr Stanisława Lanckorońskiego.