Sucha Polana

Sucha Polana to dawna polana pasterska na przełęczy (708 m n.p.m.) pomiędzy Łysiną a Kamiennikiem, na której do lat sześćdziesiątych XX w. sezonowy wypas owiec prowadzili bacowie z powiatu limanowskiego. Przełęcz wypreparowana jest w antyklinalnie wyniesionych miękkich łupków i piaskowców warstw hieroglifowych, zaś okalające ją masywy budują odporne piaskowce magurskie, wypełniające synkliny (wklęsłe części fałdów). Oprócz walorów krajobrazowych – widoki na Ciecień i Śnieżnicę – polana reprezentuje dużą wartość przyrodniczą. Na powierzchni 5 ha zidentyfikowano siedem zespołów łąkowych, w tym młakę kozłkowo-turzycową ze stanowiskami chronionych storczyków. W południowo wschodniej części znajduje się obudowane źródło dobrej wody, ponad którą znajduje się płat dawnego pastwiska ze stanowiskiem szafranu spiskiego (krokusa) – jest to jedno z najdalej na północ wysuniętych stanowisk tego gatunku w polskich górach. Z powodu tych wartości, polana stanowi od 2000 r. użytek ekologiczny. W 1944 r. na stoku Łysiny nad polaną znajdowała się leśna baza oddziałów Zgrupowania AK „Kamiennik”. Partyzancki ołtarz polowy był urządzony pod szczytem Łysiny, ale w niedzielę 3 IX zbudowano ołtarz na polanie, na uroczystość przekazania proporca zgrupowania, wykonanego przez Wojskową Służbę Kobiet z Wiśniowej (dziś znajduje się on w Muzeum AK w Krakowie). Uroczystość odbyła się z udziałem ludności cywilnej i była filmowana przez inż. Tadeusza Franiszyna „Jagodę”, przysłanego z Krakowa przez Biuro Informacji i Propagandy AK. Na pamiątkę tych wydarzeń w 2001 r. ustawiono na polanie głaz – pomnik poświęcony partyzantom zgrupowania. Na metalowym krzyżu przytwierdzony jest ryngraf z Matką Bożą, ufundowany przez por. Roberta Mazura „Rymszę” jako wotum za szczęśliwe wyjście oddziału „Potoka” z okrążenia (pierwotnie ryngraf on zawieszony na Lubomirze).