Smreczyński Staw

Smreczyński Staw jest jeziorem polodowcowym. Jest to jeden z nielicznych stawów tatrzańskich utworzony przez moreny boczne lodowców. Jest największym jeziorem Tatr Zachodnich, ale jego powierzchnia ciągle się zmniejsza, co jest związane z silnym zarastaniem. Określany jest jako staw dystroficzny, którego woda nie ma stałego odpływu. Bogactwo materii organicznej, która podlega rozkładowi, skutkuje m.in. brunatną barwą toni wodnej. Staw ma niewielką głębokość, dochodzącą w najgłębszym miejscu do pięciu metrów. Wokół brzegów można obserwować liczne gatunki torfowe. Zbiornik jest dogodnym siedliskiem dla wielu gatunków płazów i gadów.
Z Smreczyńskim Stawem związana jest legenda o góralu, który chciał osuszyć jezioro, aby zamienić je w pastwisko. Gdy zaczął kopać rów, którym chciał odprowadzić wodę, usłyszał głos z podziemi ostrzegający go, że jeśli spuści wodę ze stawu, zatopione zostaną wszystkie miejscowości aż do morza.
Tatrzański Park Narodowy wybudował tu drewniany podest, na którym ustawiono ławki. W okresie letnim można w tym miejscu spotkać wolontariuszy opowiadających ciekawostki na temat stawu.
Nad Smreczyńskim Stawem w 1896 r. z inicjatywy Towarzystwa Tatrzańskiego powstała altana. Zniszczyli ją miejscowi górale, ale wkrótce ją odbudowano. Dewastowana przez turystów i górali szybko jednak niszczała. W 1917 r. juhasi z Hali Smreczyńskiej podcięli siekierą słupy podtrzymujące dach, podpalili i zwalili do stawu. W następnych latach obiekt wielokrotnie próbowano odbudować, ale za każdym razem szybko popadał w ruinę.