Biskupi słup graniczny

Wioska Biskupice Radłowskie, która zawsze przynależała do biskupa krakowskiego, stawała się często obiektem zatargów z Zabawą i Zdrochcem. Po pierwszym najeździe tatarów, między rokiem 1241–1242, biskup Wisław z Kościelna w lasach radłowskich osadził swoich braci (wbrew przepisom prawa kanonicznego). Z biegiem lat stali się oni zachłanni do tego stopnia, że pragnęli zawładnąć całym lasem radłowskim i rościli pretensje do Biskupic Radłowskich. Wywołało to nawet zgorszenie samego Jana Długosza. Kres tym sporom położył dopiero kardynał Zbigniew Oleśnicki. W 1450 r. zbudował słup graniczny z odpowiednim aktem prawnym, podpisanym przez Pawła z Taczowa (podkomorzego sandomierskiego) i Jana Oleśnickiego (wojewodę sandomierskiego, brata kardynała). Dokument ten wspomina o usypaniu kopców granicznych i o wykonaniu nacięć na drzewach, by "raz na zawsze rozdzielić dobra Zabawów i Zdrocheckich od własności biskupa".
Słup graniczny ustawiony przy średniowiecznej "wielkiej drodze" prowadzącej z Radłowa do Opatowa jest unikalnym dokumentem historycznym oraz najstarszmy i najlepiej zachowanym tego typu zabytkiem w Polsce. Słup został wykonany z wapnia pińczowskiego. Ma kształt czworobocznego graniastosłupa, ze ściętymi narożnikami. Nakryty jest kamiennym daszkiem. Na szerszych ścianach w prostokątnych płaszczyznach są cztery płaskorzeźby: nNa ścianie frontowej krucyfiks, na dwóch bocznych postacie niewieście w aureoli, a na ścianie tylnej kartusz z herbem Zbigniewa Oleśnickiego. Na słupie są napisy wyryty minuskułą gotycką oraz napisy z XVII w. Feliks Zieliński AD 1623/Christiferus Zieliński AD 1675/AD 1637 Joannes Kluziski.