Łękawica

Łękawica była wsią rycerską. Założona została może za czasów Bolesława Wstydliwego. Nazwa wsi wywodzi się prawdopodobnie od łąk, których jeszcze dzisiaj jest w tej miejscowości dużo. Pierwsza wzmianka o wsi Łękawica pochodzi z 1344 r., kiedy to na prośbę Spycimira Leliwity, kasztelana krakowskiego, Kazimierz Wielki potwierdził dawne przywileje nadane przez Bolesława Wstydliwego, Leszka Czarnego, i swego ojca Władysława Łokietka w odniesieniu do posiadłości kasztelana nabytych w drodze zamiany, kupna i darowizny.
W Łękawicy istniał majątek należący do książąt Sanguszków. W wyniku parcelacji zabudowania dworskie i 35 ha ziemi nabyła Kuria Biskupia w Tarnowie. Dochody z tego gospodarstwa przeznaczone były na utrzymanie Seminarium Duchownego oraz księży emerytów. Od tej pory własność Kurii nazywana była dworem.
Pierwsza świątynia w Łękawicy była budowlą gotycką, murowaną i została wzniesiona przypuszczalnie w XIV w. Obecny neogotycki kościół pw. św. Mikołaja Biskupa został zbudowany w latach 1906–1909 według projektu tarnowskiego architekta Adolfa Juliusza Stapfa.
W Łękawicy znajduje się Pomnik Poległych, odremontowany w 2004 r. Z obiektów przyrodniczych należy wspomnieć dwie pomnikowe lipy przy kościele i granitowy głaz polodowcowy (długości 186 cm, szerokości 77 cm, wysokości 55 cm) znajdujący naprzeciw kościoła (Pomnik Pamięci Strażaków).