Gorzeń Górny

Gorzeń Górny, wieś w gminie Wadowice, położona jest na stokach Iłowca i Goryczkowca, na lewym brzegu rzeki Skawy. W początkach swego istnienia stanowiła, z sąsiednim Gorzeniem Dolnym, jedną wieś o nazwie Gorzeń. Podział wsi nastąpił w drugiej połowie XVI wieku, kiedy nastąpiła faktyczna odrębność własności szlacheckich. Nazwa wsi Gorzeń wiązana jest z prawdopodobnym miejscem jej powstania na obszarze spalonego lasu i wywodzi się od słowa gorzeć. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z przełomu XIV XV w., chociaż teren był już zamieszkały w czasach prehistorycznych, o czym świadczą pozostałości grodziska na wzgórzu Grapa. W XVI wieku Gorzeń Górny stanowił własność Gorzeńskich herbu Topór. W 1583 r. (lustracja dóbr) pojawił się obok Stanisława Gorzeńskiego drugi właściciel północnej części wsi - Andrzej Łagiewnicki. Wtedy to właśnie nastąpił trwały podział wsi. Od schyłku XVII do drugiej połowy XIX wieku kolejnymi właścicielami Gorzenia Górnego byli: Biberstein-Starowieyscy, Skorupko-Padlewscy, Huppertowie i Eleonora Czerniczkowa, która sprzedała w 1883 r. gorzński majątek Tytusowi Zegadłowiczowi, profesorowi gimnazjum w Wadowicach. Po jego śmierci majątek odziedziczył urodzony w Gorzeniu syn Emil Zegadłowicz, pisarz, założyciel grupy artystycznej "Czartak", który swoją działalnością rozsławił wioskę.