English
Deutsch
Slovenský
Trzydniowiański Wierch (1765 m n.p.m.) znajduje się w grzbiecie odchodzącym na północ od głównej grani Tatr Zachodnich od Kończystego Wierchu (2002 m n.p.m.). Zbudowany jest ze skał metamorficznych, dlatego porośnięty jest sitem skuciną, głównym składnikiem wysokogórskich muraw, występujących tylko na podłożu niewapiennym. Sit skucina jest rośliną trwałą, tworząca darnie. Liście jej są bardzo liczne i cienkie. Kwiaty występują w skupiskach po kilka sztuk i są bardzo niepozorne. Osiąga wysokość do 30 cm. Kwitnie od lipca do sierpnia. Jesienią sit i rosnące w murawie kępy borówek przybierają intensywną czerwona barwę. Sit skucina rośnie od piętra kosodrzewiny po piętro hal. W Polsce występuje również w Karkonoszach, Masywie Śnieżnika oraz na Babiej Górze.
Wiosną w murawach Trzydniowiańskiego Wierchu kwitnie sasanka alpejska, która także występuje na glebach ubogich w węglan wapnia, rośnie głównie w piętrze halnym, rzadziej w turniowym. Jest to roślina trwała o grubym kłączu. Tworzy duże, białe, pojedyncze kwiaty na długiej łodydze. Jej pierzasto postrzępione liście, przypominały góralom marchewkę, dlatego też była przez nich często nazywana marchwiczniakiem. Osiąga wysokość do 30 cm. Kwitnie od maja do lipca. W Polsce, oprócz Tatr, występuje w Górach Izerskich, Karkonoszach oraz na Babiej Górze.
W rejonie Trzydniowiańskiego Wierchu występuje goryczka kropkowana, rosnąca na podłożu bezwęglanoweym, głównie w piętrze kosodrzewiny na kamienistych zboczach i utrwalonych piargach. Tworzy ona grube kłącze, z którego wyrastają długie, ulistnione łodygi kwiatowe. Kwiaty występują w kątach kilku najwyższych na łodydze liści, są żółte z fioletowymi kropkami. Goryczka kropkowana osiąga wysokość do 60 cm. Kwitnie od lipca do sierpnia. Oprócz Tatr występuje również na Babiej Górze, w Wielkiej i Małej Fatrze, Niżnych Tatrach oraz na Choczu. Goryczka kropkowana posiada właściwości lecznicze i była w tym celu wykorzystywana przez górali. Obecnie objęta jest całkowitą ochroną.
Na stokach Trzydniowiańskiego Wierchu można zaobserwować jerzyka. Jest to ptak uważany za jednego z najwytrwalszych lotników. Może spędzić w locie nawet 3 lata. Jest doskonale przystosowany do warunków górskich. Świadectwem tego jest m.in. skierowanie wszystkich palców do przodu, dzięki czemu potrafi zwisać na pionowych ścianach. Ponadto w czasie niepogody, kiedy trudno o pokarm (owady), młode wchodzą w stan odrętwienia, a obniżając znacznie temperaturę swego ciała, zmniejszają zapotrzebowanie na energię. Niestety jerzyki nie potrafią poruszać się po płaskim terenie, nie mogą też siadać na gałęziach. Padają ofiarami kobuzów (małych sokołów), które jako jedyne potrafią upolować jerzyka w locie.
Wiosną w murawach Trzydniowiańskiego Wierchu kwitnie sasanka alpejska, która także występuje na glebach ubogich w węglan wapnia, rośnie głównie w piętrze halnym, rzadziej w turniowym. Jest to roślina trwała o grubym kłączu. Tworzy duże, białe, pojedyncze kwiaty na długiej łodydze. Jej pierzasto postrzępione liście, przypominały góralom marchewkę, dlatego też była przez nich często nazywana marchwiczniakiem. Osiąga wysokość do 30 cm. Kwitnie od maja do lipca. W Polsce, oprócz Tatr, występuje w Górach Izerskich, Karkonoszach oraz na Babiej Górze.
W rejonie Trzydniowiańskiego Wierchu występuje goryczka kropkowana, rosnąca na podłożu bezwęglanoweym, głównie w piętrze kosodrzewiny na kamienistych zboczach i utrwalonych piargach. Tworzy ona grube kłącze, z którego wyrastają długie, ulistnione łodygi kwiatowe. Kwiaty występują w kątach kilku najwyższych na łodydze liści, są żółte z fioletowymi kropkami. Goryczka kropkowana osiąga wysokość do 60 cm. Kwitnie od lipca do sierpnia. Oprócz Tatr występuje również na Babiej Górze, w Wielkiej i Małej Fatrze, Niżnych Tatrach oraz na Choczu. Goryczka kropkowana posiada właściwości lecznicze i była w tym celu wykorzystywana przez górali. Obecnie objęta jest całkowitą ochroną.
Na stokach Trzydniowiańskiego Wierchu można zaobserwować jerzyka. Jest to ptak uważany za jednego z najwytrwalszych lotników. Może spędzić w locie nawet 3 lata. Jest doskonale przystosowany do warunków górskich. Świadectwem tego jest m.in. skierowanie wszystkich palców do przodu, dzięki czemu potrafi zwisać na pionowych ścianach. Ponadto w czasie niepogody, kiedy trudno o pokarm (owady), młode wchodzą w stan odrętwienia, a obniżając znacznie temperaturę swego ciała, zmniejszają zapotrzebowanie na energię. Niestety jerzyki nie potrafią poruszać się po płaskim terenie, nie mogą też siadać na gałęziach. Padają ofiarami kobuzów (małych sokołów), które jako jedyne potrafią upolować jerzyka w locie.
