Schronisko górskie PTTK na Luboniu Wielkim im. Stanisława Dunin-Borkowskiego

Schronisko na Luboniu Wielkim jest jedynym schroniskiem górskim PTTK w Beskidzie Wyspowym. Pomysł jego utworzenia powstał w latach dwudziestych XX w. w rabczańskim oddziale Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Grunt pod budowę podarował Towarzystwu ks. Jan Surowik z Rabki, pomagał również gromadzić fundusze, organizując zbiórki wśród właścicieli okolicznych pensjonatów. Schronisko wybudowano w 1931 r. Jest to charakterystyczna budowla w kształcie wieży z kamienia (parter) i drewnianego piętra. Obok w latach dziewięćdziesiątych uruchomiono dodatkowy budynek noclegowy. Łącznie obiekt posiada ponad 20 miejsc noclegowych. Schronisko przetrwało czasy okupacji, a przed spaleniem w 1944 r. uratowała je gospodyni Karolina Kozakowa, przyjmując wojsko z niemowlęciem na ręku i przekupując komendanta wódką.
Przy schronisku znajduje się węzeł szlaków, a na szczycie bezpośrednio na wschód od schroniska okazała wieża z przekaźnikiem telewizyjnym wybudowana dla zapewnienia transmisji telewizyjnych z odbywających się w 1962 r. w Zakopanem Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym (FIS); obecnie uzupełniona o liczne anteny telekomunikacyjne.
Z Rabki-Zdrój Zaryte na Luboń Wielki prowadzi żółty szlak stromą ścieżką, zwaną Percią Borkowskiego. Ścieżka jest bardzo stroma i wije się wśród gołoborzy, głazowisk, skał piaskowca i rozpadlin, ponad dolinką Potoku Miedzianego. Po deszczu jest śliska i w zejściu może być niebezpiecznie. Trasę tę nazwano tak na część Stanisława Dunina-Borkowskiego, wybitnego działacza Oddziału Rabczańskiego PTT w okresie międzywojennym, znakarza, autora przewodnika po okolicach Rabki.