Jaskinia Mroźna

Jaskinia Mroźna położona jest na wschodnim zboczu Doliny Kościeliskiej, na wysokości 1100 m n.p.m., a całkowita długość jej korytarzy wynosi 560 m. Jaskinia został odkryta w 1934 r. przez Stefana Zwolińskiego. W 1959 r. ukończono prace, których celem miało być otwarcie jej dla ruchu turystycznego. Wydrążono drugi otwór wejściowy oraz zainstalowano elektryczne oświetlenie. Jaskinia Mroźna jest typowym przykładem jaskini o rozwinięciu poziomym wymytej przez Potok Kościeliski w pionowym pęknięciu. Nie reprezentuje zbyt bogatej szaty naciekowej. Ścieżka turystyczna jest jednokierunkowa i prowadzi pojedynczym korytarzem przez szereg sal, w których obserwować można cmentarzysko stalagmitów i wapienne polewy. Korytarz doprowadza do naturalnego, południowego otworu jaskini, przez który dokonano pierwszego wejścia. Dojście do jaskini znad Lodowego Źródła zajmuje około 20 minut, a powrót stromymi schodami na dno doliny około 10 minut.
Studniczek tatrzański jest zaliczany do troglobiontów, tzn. organizmów przystosowanych do życia w jaskiniach. Jest niewielkim skorupiakiem, osiągającym wielkość do 16 mm. Żyje w wodach podziemnych, w ciemności, dlatego też nie ma oczu, a jego ciało pozbawione jest pigmentu. Został odkryty przez Augusta Wrześniowskiego, który odnalazł tego skorupiaka w dwóch tatrzańskich studniach. W Tatrach studniczka zlokalizowano dopiero w 1950 r. Jego „powtórnym” odkrywcą był Kazimierz Kowalski, który trafił na skorupiaka w Jaskini Miętusiej. Później odkryto go jeszcze w jaskiniach: Zimnej, Mroźnej, Mylnej oraz w Lodowym Źródle i Olczyskim Wywierzysku. Studniczek tatrzański uznawany jest za relikt trzeciorzędowy.