Cmentarz epidemiczny

Na połogim grzbiecie biegnącym w kierunku lasu Ptasznica, nieopodal wysypiska odpadów, 40 m na północ od drogi znajduje się ciekawa pamiątka historyczna – kapliczka upamiętniająca cmentarz epidemiczny. W tym rejonie, na polach plebańskich zlokalizowane były dwa miejsca zbiorowych pochówków. W 1831 r., w czasie epidemii cholery, zmarło 95 mieszkańców Sułkowic. Jeszcze straszniejszy pomór z 1847 r. był wynikiem klęski nieurodzaju, która rok wcześniej nawiedziła rozległe obszary Galicji – z głodu oraz wskutek epidemii tyfusu zmarło w Sułkowicach ok. 640 osób, które pogrzebano na polu sąsiadującym z cmentarzem cholerycznym. Stanowiło to blisko 25% populacji; w niektórych parafiach śmiertelność przekraczała 30%. Zdaniem wielu, była to Boża kara za wystąpienia przeciwko klerowi i szlachcie podczas rabacji w lutym 1846 r. Zbiorowe mogiły ofiar głodu i epidemii są oznaczone jedną tylko kapliczką z prostą inskrypcją, przypominającą ten najtragiczniejszy w dziejach regionu epizod.