Klasztor ss. Norbertanek w Imbramowicach

Imbramowicki klasztor Norbertanek jest jednym z dwóch istniejących obecnie w Polsce. Został ufundowany przez biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża oraz jego wuja Imbrama około 1223-1226 r. Od tego czasu przez kilka stuleci wieś Imbramowice należała do zakonu. Pierwotne zabudowania kościoła i klasztoru były murowano-drewniane i spłonęły podczas pożaru w 1710 r. Po tym wydarzeniu, wzniesiono nowe budynki, służące do dzisiaj zakonowi. Kościół pw. św. Piotra i Pawła, z pięknym, późnobarokowym wnętrzem, powstał w latach 1711-1721, według planów znakomitego polskiego architekta Kacpra Bażanki. W ołtarzu głównym znajduje się łaskami słynący obraz Chrystusa Bolesnego.

Mottem zakonu jest "Jedno serce i jedna dusza w Bogu". Propaguje on kult Eucharystii oraz, podobnie jak Zakon Paulinów, kult maryjny. Siostry obowiązuje klauzura, czyli zakaz wychodzenia poza teren klasztoru. Symboliczna krata, oddzielająca zakonnice od świata zewnętrznego, wyraża ideał życia poświęconego wyłącznie Bogu i modlitwie. Cały dzień Norbertanek ma być przepojony duchem modlitwy. Warto zwrócić uwagę zwłaszcza na Liturgię Godzin, która jest szczególna dla konwentu imbramowickiego. Śpiewana jako chorał gregoriański, pochodzi z XIV w. i jest zachowana do dziś w postaci zabytkowych rękopisów.

W Kronice klasztoru znajdują się liczne zapiski o wizytach ojców Paulinów, o mszach św. i rekolekcjach dla zakonnic, przez nich odprawianych. Wyrazem związków Paulinów z Norbertankami jest zawarta Konfraternia – nieformalne stowarzyszenie, dzięki któremu mogą lepiej realizować swoje posłannictwo w Kościele.