Zuzanna Ginczanka

Więzienie Montelupich, ul. Montelupich 7

Polska poetka żydowskiego pochodzenia urodzona w 1917 r. w Kijowie. Wychowywała się na Wołyniu. Po rozwodzie rodziców opiekowała się nią babcia. Uczęszczała do polskiego gimnazjum. Wtedy zadebiutowała na łamach gazetki szkolnej „Echa szkolne” utworem „Uczta wakacyjna” (1931 r.). Studiowała pedagogikę na Uniwersytecie Warszawskim. Związała się ze Skamandrytami. Publikowała m.in. w „Wiadomościach Literackich” i „Szpilkach”. W 1936 r. ukazał się jej jedyny tom poetycki „O centaurach”. Wybuch wojny zastał ją w Równem Wołyńskim, skąd wyjechała do Lwowa. W wyniku donosu właścicielki mieszkania musiała uciekać. Od 1942 r. ukrywała się w Krakowie. Jesienią 1943 r., prawdopodobnie wskutek donosu sąsiadów, została aresztowana przez gestapo. Była brutalnie przesłuchiwana w więzieniu Montelupich, po czym przetrzymywano ją w więzieniu przy ul. Czarneckiego. Rozstrzelana prawdopodobnie w maju 1944 r. – być może w niemieckim obozie w Płaszowie, na dziedzińcu więzienia Montelupich lub więzienia przy ul. Czarnieckiego. Po wojnie ukazały się pośmiertnie jej „Wiersze wybrane” i zbiór „Udźwignąć własne szczęście” i „Wniebowstąpienie ziemi”.

Inne miejsca: miejsca ukrywania się (ul. Zyblikiewicza 5, ul. Mikołajska 26), więzienie (ul. Czarnieckiego 3), KL Płaszów (niepotwierdzone miejsce śmierci).