Florynka

Florynka jest jedną ze starszych miejscowości górskich w okolicy, gdyż powstała już w XIV w. Legenda podaje, że ziemie leżące na południe od osady Grybów król Władysław Łokietek podarował rycerzowi o imieniu Grzyb, który zasłużył się w bitwie pod Płowcami. Dostał od władcy zadanie zasiedlenia tego terenu, zwalczenia szerzącego się zbójnictwa i zapewnienia ochrony kupcom przemierzającym szlak handlowy w dolinie rzeki Białej. Zbójnicy zabili jednak Grzyba oraz jego dwóch synów: Floriana i Wawrzyńca. Na pamiątkę po nich, przybyli tu osadnicy założyli wsie: Flornikową i Wolą Wawrzkowską, które dzisiaj noszą nazwy Florynka i Wawrzka.
Florynka była własnością biskupów krakowskich będących we władaniu ziemi wokół Muszyny. Dlatego mieszkańcy Florynki byli zobowiązani do dostarczania wina na muszyński zamek. Powtórna lokacja wioski miała miejsce w 1574 r. Przeważał tutaj żywioł Wołoski, więc również Florynka stała się wsią typowo łemkowską. Początkowo mieszkający tu Rusini byli wyznania prawosławnego, co zmieniło się niedługo, po unii w Brześciu z 1596 r., kiedy erygowano tu parafię greckokatolicką.
Szczególne wydarzenia miały tutaj miejsce po I wojnie światowej. W grudniu 1918 r. we Florynce odbył się zjazd przedstawiciel 130 wsi Zachodniej Łemkowszczyzny, którzy radzili jak Łemkowie mają się odnaleźć w nowej powojennej rzeczywistości. Uchwalono utworzenie jedności terytorialnej wszystkich ziem łemkowskich zarówno po północnej, jak i po południowej stronie Karpat i oddanie jej pod protektorat Czechosłowacki. Były też głosy abstrakcyjnego przyłączenia się do Rosji, natomiast odcięto się od opcji proukraińskiej – w przeciwieństwie do części mieszkańców wschodniej Łemkowszczyzny. Powołano Naczelną Radę Łemkowszczyzny, która miała sprawować władzę administracyjną, sądowniczą i podejmowała próby nawiązania kontaktów międzynarodowych. Zorganizowano również własną policję dla utrzymania porządku, a Florynka stała się stolicą. Bezskutecznie próbowano skłonić Czechosłowację do aneksji Łemkowszczyzny. Takie działania nie były w smak tworzącemu się polskiemu rządowi, który zmusił wiosną 1919 r. Naczelną Radę do ustąpienia i doprowadził do aresztowania części działaczy. Sprawa wróciła rok później, kiedy ponownie utworzono instytucje władzy, tym razem była to Rada Zwierzchnia Łemkowskiej Rusi oraz Komitet Wykonawczy. Utworzono niezbędne stanowiska premiera, ministra rolnictwa i ministra spraw zagranicznych, którym został proboszcz z Męciny Wielkiej. Również w tym wypadku w styczniu 1921 r. aresztowano członków komitetu, ale po krótkiej rozprawie sądowej w Nowym Sączu uniewinniono oskarżonych gdyż „działali oni w dobrej wierze, wykonując wolę ludu”. W czasie II wojny światowej i w 1947 r. łemkowska ludność wioski została niemal całkowicie wysiedlona, a ich miejsce zajęli Polacy z przeludnionych okolicznych wsi.
We Floryce przy głównej drodze znajduje się cmentarz wojskowy nr 126 III Okręgu Cmentarnego Gorlice z czasów I wojny światowej. Jego projektantem był wykształcony w Wiedniu i pracujący w okręgu Gorlice architekt Hans Mayr, lecz centralny pomnik w kształcie orła wzbijającego się do lotu mogli wykonać sami żołnierze. Ciekawostką jest napis „Chwała bohaterom” na pomniku, który wykonany został nie tylko w języku niemieckim, ale również węgierskim, co stanowi wyjątek w skali całego okręgu. Spoczywa tutaj 87 żołnierzy austro-węgierskich z II Pułku Honvedu i 30 Pułku Piechoty Honvedu. Tradycja podaje, że nie zginęli w walce, ale pozabijali się nawzajem w wyniku pijackiej burdy. Na cmentarzu pochowano również 16 Rosjan.