Niedomice

Niedomice powstały najprawdopodobniej przed 1385 r. Nazywane były wówczas Niedomicze. Niedomice leżały na dobrach szlacheckich. W XV i XVI w. były własnością Marszowskich herbu Półkozic. Od 1519 r. należały do Jakubowskich, a w 1581 r. były własnością Jana Wilama z Przeuszyna. Gdy w XVI w. hetman Jan Tarnowski utworzył tzw. państwo tarnowskie, Niedomice weszły w jego skład. W XVIII w. należały do Adama Potockiego podkomorzego różańskiego. Scalenia ziemi tarnowskiej dokonał dopiero w 1742 r. Paweł Karol Sanguszko, w ten sposób Niedomice znalazły się w posiadaniu książąt Sanguszków. Od 1845 r.. Niedomice były własnością Władysława Sanguszki.
Na początku XVI w. przez Niedomice prowadził szlak z Tarnowa przez Żabno do Opatowca (tzw. trakt śląski). Prawdopodobnie od XV–XVI w. istniał przewóz na Dunajcu łączący Niedomice z Glowem. Nad bezpieczeństwem tego przewozu czuwał zamek w Niedomicach, wzmiankowany w 1536 r. Najważniejszym wydarzeniem w dziejach miejscowości była decyzja o budowie w Niedomicach fabryki Celulozy. W 1932 r. Roman Sanguszko sprzedał rządowi swój majątek w Niedomicach pod budowę Państwowej Wytwórni Celulozy. W 1935 r. rozpoczęto montaż pierwszych maszyn i urządzeń. W trosce o pracowników nadzoru i szeregowych robotników w 1937 r. wybudowano osiedle domków. Obok kolonii przedwojennych domków stanęły pierwsze bloki, najpierw trzy, w 1958 r. osiem, a w 1975 r. następne dwa. Z dawnej niewielkiej wioski Niedomice przeobraziły się w nowoczesne osiedle przemysłowe z pełną infrastrukturą. Zakłady istniały do 1994 r.
W Niedomicachi znajduje się cmentarz wojenny nr 208 z okresu I wojny światowej.