Pasierbiec

Miejscowość Pasierbiec znajduje się ponad Łososiną Górną w Beskidzie Wyspowym. Wieś ma charakter górzysty. Położona jest na stromych stokach Bałażówki (548 m n.p.m.), Walowej Góry, Pasierbieckiej Góry (764 m n.p.m.) i Kamionnej (802 m n.p.m.). Zabudowania i pola uprawne sięgają wysoko w szczytowe partie Pasierbieckiej Góry. Pierwsze wzmianki o wsi Paszijerbijecz (dzisiejszy Pasierbiec) pochodzą z połowy XV w. i dotyczą właściciela – Piotra z Lasocic herbu Drużyna. Od 1631 r. włodarzami miejscowości byli krakowscy jezuici, otrzymawszy ją w darowiźnie od żony króla Zygmunta III Wazy. W 1773 r. nastąpiła kasacja zakonu i wieś stała się własnością królewską. W Pasierbcu mieści się sanktuarium maryjne. Pierwsza kapliczka powstała w tym miejscu w 1822 r., a ufundował ją rolnik Jan Matras zwany „Leśnikiem” po cudownym ocaleniu podczas bitwy pod Rastat 5 czerwca1796 r. w epoce wojen napoleońskich. Do budowy kapliczki użyto miejscowego kamienia, a wnętrze ozdobiono obrazem Matki Bożej Pocieszenia, pędzla anonimowego twórcy. Obraz przedstawia Maryję stojącą na kuli ziemskiej i depczącą głowę węża. W dolnej części obrazu widnieje szarfa z wezwaniem „Matko Pocieszenia wspomóż grzesznych”. Obraz szybko stał się obiektem kultu i zasłynął cudami. Kościół wzniesiono jednak w tym miejscu dopiero w latach 1973–80. Jest to budowla dwupoziomowa, zaprojektowana przez Zbigniewa Zjawienia. W tzw. „dolnym kościele” znajduje się kaplica pw. Świętego Maksymiliana Kolbego; „górny kościół” przedstawiać ma dwa stojące obok siebie namioty. W ołtarzu głównym umieszczony został łaskami słynący obraz Matki Bożej Pocieszenia. Sylwetka świątyni, z frontonem układającym się na kształt litery M (jak Maryja), wpisuje się i harmonizuje z otaczającym ją górskim krajobrazem. Obok znajduje się dzwonnica oraz dróżki ze Stacjami Radości oraz stacje Drogi Krzyżowej.