Babica

Polana pod szczytem Babicy (728 m n.p.m.), nazywana przez mieszkańców Trzebuni „Pod Działem”, jest punktem widokowy na dolinę Trzebunki i jej otoczenie. Stanowi ona fragment użytków rolnych, które na przełomie XIX i XX w. obejmowały cały południowy stok oraz grzbiet wzgórza. Znaczną część polany stanowi łąka mieczykową – na początku lata kwitnie tu chroniony mieczyk dachówkowaty. Widok stąd obejmuje położone za doliną masywy Beskidu Średniego – Kotoń i Parszywkę. Oddziela je rozległe siodło (tzw. Dział), nad którym widać szczyty Beskidu Wyspowego (Strzebel, Zembolowa, Luboń Wielki) oraz północne stoki Gorców. W lesie pod szczytem Babicy znajdują się ślady fortyfikacji, będących częścią rubieży obronnej, budowanej przez armię austro-węgierską od jesieni 1914 do wiosny 1915 r. Zbudowano wówczas liczne punkty oporu – gniazda obrony, ciągnące się od południowego przedpola twierdzy Kraków po Podhale, blokujące w szczególności boczne drogi prowadzące przez góry w kierunku zachodnim. Zachowane odcinki okopów na szczycie Babicy mają długość 350 m. Są to rowy strzeleckie z przeciwodłamkowymi poprzecznicami, w postaci wysepek oddzielających poszczególne odcinki. Przy szlaku czerwonym znajdują się dwa głębokie wykopy, w których niegdyś istniały drewniano-ziemne schrony dla żołnierzy. W odróżnieniu od sąsiednich punktów oporu, na Kijówce czy w rejonie Więciórki, pozycja na Babicy nie ma typowych stanowisk strzeleckich – prawdopodobnie stanowiła ona rozbudowany posterunek obserwacyjny. Cała zbudowana siłami okolicznej ludności (ale za wynagrodzeniem) linia obrony nigdy nie została wykorzystana bojowo – po bitwie pod Limanową front odsunął się od Myślenic, zaś po zwycięstwie wojsk austro-węgierskich pod Gorlicami niebezpieczeństwo rosyjskiej inwazji zostało ostatecznie zażegnane. Po zakończeniu I wojny światowej polskie władze wojskowe, w ramach rekompensaty za zniszczone i zajęte pod fortyfikacje pola i lasy, zezwoliły góralom na zabranie drewnianych i metalowych elementów konstrukcji.