Dalin

Dalin to równy, szeroki grzbiet zaliczany do tzw. pogórzy wysokich, o wysokości przekraczającej 500 m n.p.m. Nad jego średni poziom wystaje kilka kopulastych wierzchołków, z których najwyższy (566 m n.p.m.) na mapach jest niewłaściwie nazywany Barnasiówką. Grzbiet budują skały płaszczowiny śląskiej, zapadając tutaj bardzo stromo w kierunku południowym. Strome stoku północne są założone na odpornych piaskowcach istebniańskich, które tworzą formy skałkowe. Stoku południowe są również strome. Budują je warstwy lgockie, zawierające bardzo twarde rogowce mikuszowickie. Rogowce te były i są eksploatowane w kilku kamieniołomach. W epoce kamienia wykorzystywano je do produkcji narzędzi (są znane m.in. z mezolitycznego stanowiska nad potokiem Gościbia). Pomiędzy warstwami istebniańskimi i lgockimi występują warstwy godulskie, z przewagą łupków, tworzące dość szeroką i płaską wierzchowinę. W czasach zlodowacenia krakowskiego (ok. 500 tys. lat temu) lądolód oparł się o Beskidy, a Dalin wystawał ponad jego powierzchnię. Zalesiony grzbiet nie oferuje walorów widokowych – z nielicznych miejsc oglądać możemy leżące na południu Pasmo Babicy oraz masyw Kotonia. W czasie okupacji niemieckiej w lasach Dalina odbywały się szkolenia członków ruchu oporu. Przy szlaku znajduje się samotna mogiła partyzanta.