Dolina Lejowa

Dolina Lejowa jest dużą doliną reglową położoną między dolinami Kościeliską i Chochołowską. Wcina się masyw Kominiarskiego Wierchu (1829 m n.p.m.). Dolina jest użytkowana przez pasterzy. W jej dolnej i środkowej części leżała Hala Lejowa. Ponadto czynne tu były niegdyś kopalnie oraz huta.
Wzniesienia o wysokości dochodzącej do 1500 m n.p.m., położone po północnej stronie Tatr poniżej górnej granicy lasu, nazywane są reglami. Zbudowane są ze skał osadowych serii reglowych (płaszczowin reglowych). Proces wypiętrzania się terenu dzisiejszych Karpat centralnych (m.in. Tatr, Niżnych Tatr, Małej Fatry i Wielkiej Fatry) miał miejsce w neogenie. Obszar ten, wskutek kolizji płyt litosfery, wynurzył się z morza, rozpadł na bloki i został podzielony na masywy górskie, pomiędzy którymi powstały zapadliska. Tatry podnosiły się wzdłuż uskoku podtatrzańskiego, położonego po południowej ich stronie, a budujące je jednostki tektoniczne pochylały się ku północy. Erozja, która najsilniejsza była również po stronie południowej, powodowała odsłanianie coraz niższych jednostek tektonicznych, aż do ukazania się granitu, który do momentu wypiętrzenia znajdował się na samym spodzie. Z tego też względu nasunięte z południa płaszczowiny reglowe, pokrywające dotychczas cały obszar Tatr, zachowały się jedynie po ich północnej stronie. Pod koniec pliocenu Tatry były już masywem górskim, który jednak na przemian poddawany był działaniu ruchów wznoszących i erozji (wietrzenia), co wyrównywało jego powierzchnię. Zanim nastąpiła epoka lodowcowa (plejstocen), w której ustaliła się obecna rzeźba Tatr, były one pofalowanym, pagórkowatym obszarem.