Targoszów

Nieduża wieś (ok. 300 mieszkańców) w południowej części Beskidu Małego, położona na południowych zboczach Leskowca i północno-wschodnich zboczach grzbietu Czarnej Góry, w dolinie Targoszówki. Osiedla wsi rozrzucone są na wysokości od 500 do 750 m n.p.m. Z różnych miejsc Targoszowa roztaczają się widoki na najwyższe partie Beskidu Żywieckiego, z grupą Romanki i Pilska, Pasmo Jałowieckie, masyw Babiej Góry i Pasmo Policy, a także na Pasmo Żurawnicy na wschodzie. Wieś usytuowana jest w północnej części gminy Stryszawa, niedaleko od granicy powiatu suskiego z powiatami: żywieckim i wadowickim. Obszar wsi w całości leży na terenie Parku Krajobrazowego Beskidu Małego. Początki Targoszowa sięgają prawdopodobnie dopiero początku XVII w., kiedy został założony jako przysiółek zarębniczy pobliskiego Krzeszowa. Pierwsza wzmianka o Targoszowie pojawia się w Dziejopisie Żywieckim Komonieckiego (pocz. XVIII w.). Jako że osada istniała na terenie tzw. państwa suskiego, należała do ich kolejnych właścicieli: Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich. Już od początku XIX w. w okolicach Targoszowa i Krzeszowa rozpoczęto ograniczoną eksploatację występujących tu rud żelaza (tzw. rudy darniowe). Wydobywane były dość prymitywnymi metodami poprzez sieć rozsianych po wzgórzach niewielkich sztolni i studni wydobywczych (głównie na wschód od Targoszowa, w stronę Krzeszowa). Z czasem część tych sztolni połączono przekopanymi podziemnymi korytarzami, które według danych z 1876 r., w okolicach Krzeszowa i Targoszowa miały łączną długość ok. 900 m. Urobek był przewożony do niewielkich hut w niezbyt odległym Ślemieniu, Hucisku, Stryszawie czy kuźni w Suchej. „Górnictwo” stało się drugim obok rolnictwa i pasterstwa podstawowym zajęciem mieszkańców Targoszowa i Krzeszowa. Jednak z końcem XIX w., wobec rozwoju nowoczesnego, jak na tamte czasy, hutnictwa w Zagłębiu i na Górnym Śląsku, zaopatrywanego koleją w bardziej wydajne rudy pozyskiwane w innych regionach wydobywczych, „targoszowsko-krzeszowskie górnictwo” upadło. Samodzielna wsią został Targoszów dopiero po II wojnie światowej. Przez teren wsi prowadzą dwa szlaki: zielony i żółty. Docierają tu wspólnie od strony Krzeszowa, by rozdzielić się na wschodnim skraju Targoszowa, przy przystanku autobusowym w osiedlu Wieczorki. Stoi tu ciekawa murowana kapliczka z nazwiskami fundatorów z 1896 r. Szlak żółty prowadzi stąd na północ, przez położone na bezleśnym zboczu niewielkie centrum wsi – w stronę Leskowca, a szlak zielony dalej na zachód, na grzbiet Czarnej Góry i w stronę Łamanej Skały.