Hucisko

Hucisko, wieś w gminie Gdów, słynie z pomnika-krzesła, stojącego obok domu Tadeusza Kantora oraz dworu Lipowskich. Wieś wchodziła w skład starostwa dobczyckiego, istniejącego od 1368 r. aż do 1768 r. Po jego podziale Hucisko kupił Emanuel Lipowski. W latach 1815–1817 wybudował dwór, który dziedziczyli kolejni spadkobiercy tej rodziny. Ostatnimi właścicielami dworu byli Stefan (zm. 2004) i Anna (zm. 2003) Lipowscy. Dwór był jednym z 28 w Polsce, który pozostał w rękach prawowitych właścicieli. Po ich śmierci wyposażenie dworu podzielono pomiędzy członków rodziny, a budynek pozostał opuszczony. Zniszczony dwór, otoczony krajobrazowym parkiem z XVIII w., remontują nowi jego właściciele – państwo Rozwadowscy. Niegdyś dom państwa Lipowskich, pełen pamiątek z przeszłości (zachowane wyposażenie wnętrza z pierwszej połowy XIX w.), przyciągał wybitnych krakowian m.in. Tadeusza Kantora z żoną, którzy zauroczeni miejscem, odkupili od Lipowskich kawałek ziemi i wybudowali na nim w latach 1983–1985 oryginalną willę letnią, która miała pełnić funkcję archiwum i muzeum. Po śmierci Tadeusza Kantora (1915–1990), twórcy polskiego teatru awangardowego Cricot 2, jego żona Maria Stangret-Kantor (malarka, aktorka Teatru, autorka tekstów literackich), założyła w 1994 r. Fundację im. Tadeusza Kantora. Z inicjatywy Fundacji obok Domu Kantorów (dom-muzeum) postawiono 8 grudnia 1995 r., w piątą rocznicę śmierci Kantora, monumentalną rzeźbę betonową – tzw. Krzesło Kantora, wysokości 14 m. Krzesło, zaprojektowane przez samego artystę jest trzecią jego realizacją. Kantor na przełomie lat 60./70 ubiegłego wieku tworzył ideę Pomnika Niemożliwego, kolosalnych rozmiarów Krzesła z betonu postawionego gdzieś w plenerze. Ta idea została wcześniej zrealizowana dwukrotnie: w Vela Luka (1968 r.) w dawnej Jugosławii (obecna Chorwacja) i w Oslo (1971) w Norwegii.