Chorowice

Chorowice, wieś w gminie Mogilany, położona na północnych stokach Pogórza Wielickiego, na wysokości 280–400 m n.p.m., we wczesnym średniowieczu była własnością królewską, później benedyktynów tynieckich. Chorowice po raz pierwszy zostały wymienione w dokumencie z roku 1124, wystawionym przez biskupa Idziego – legata papieża Kaliksta II. Dokument, spisany w obecności księcia Bolesława III Krzywoustego i biskupa Radosta, zatwierdzał posiadłości (w tym wieś Chorowice), przywileje i dziesięciny benedyktynom z Tyńca. W połowie XV w. wieś należała do Jadwigi, żony Zawiszy, a następnie kupili ją synowie wójta skawińskiego Michała herbu Doliwa, zwanego Pusznikiem. W latach siedemdziesiątych XV w. większa część wsi należała do Jana Skawińskiego herbu Doliwa, wnuka Michała Pusznika, a pozostała część do kapituły krakowskiej. Około 1640 r. właścicielem części Chorowic był Mikołaj Kałaj, mieszczanin krakowski, wyznawca luteranizmu. Na początku drugiej połowy XVII w. osiadł w Chorowicach Kazimierz Jakub Haur, pisarz i autor znanej wówczas Ekonomiki ziemiańskiej. Prawie przez cały XVIII w. Chorowice były w posiadaniu rodziny Waxmanów, a w następnym wieku m.in. Raczyńskich i Derasów, którzy sprzedali swój majątek w 1917 r. Adamowi Doboszyńskiemu (1852–1929), adwokatowi z Krakowa. Po jego śmierci większa część majątku przypadła wdowie Natalii, pozostałą częścią podzieliła się dwójka dzieci: Adam junior i Jadwiga. Adam Doboszyński (junior) w latach trzydziestych XX w. dysponował 148 hektarowym majątkiem. Do dziś przetrwał w Chorowicach dworek z 1905 r. Nie zachował się stary dwór z początku XIX w. Obecny nieduży parterowy budynek dworku, nakryty dwuspadowym dachem został po wojnie pozbawiony architektonicznych detali (opaski okienne i gzymsy). Na terenie parku dworskiego postawiona jest neogotycka kaplica z początku XX w. ozdobiona schodkowymi sterczynami i wieżyczką na sygnaturkę.