Dąbrowa Tarnowska

Miejscowość Dąbrowa Tarnowska, położona nad rzeką Breń, na pograniczu Pogórza Karpackiego i Kotliny Sandomierskiej, nazwę swą wywodzi od lasów i gajów dębowych, zwanych dąbrowami, porastających przed wiekami te okolice. Przez miasto przechodzi droga krajowa nr 73, łącząca Warszawę z Jasłem. Dąbrowa Tarnowska była własnością rodu Ligęzów, którzy lokowali wieś na prawie niemieckim w 1422 r. Najprawdopodobniej w 1693 r. doszło do nadania Dąbrowie praw miejskich i nowego rozplanowania założenia miejskiego. W 1697 r. Dąbrowa dostała przywileje urządzania trzech jarmarków rocznie. Były to słynne targi końmi i wołami. W XVIII w. Dąbrowa była miastem w pełni rozwiniętym gospodarczo. Były tu liczne cechy rzemieślników, szkoła, szpital. Rozwój miasta przerwał I rozbiór Polski. W 1906 r. została oddana do użytku linia kolejowa, a wkrótce sieć komunikacyjna. Funkcjonowała też poczta. Wojny światowe poczyniły ogromne spustoszenie i przyniosły duże straty w ludziach. Lata powojenne były okresem wzrostu gospodarczo-społecznego i kulturalnego miasta i powiatu dąbrowskiego. W Rynku warto oglądnąć dawne Zajazdy i XIX wieczne budynki nr 42,45/47 i 55. W Dąbrowie Tarnowskiej znajduje się zabytkowa brama wjazdowa do nieistniejącego pałacu Lubomirskich, drewniany kościół Wszystkich Świętych, XIX-wieczna synagoga, cmentarz wojenny z okresu I wojny światowej oraz Muzeum Powiśla Dąbrowskiego, Muzeum Judaistyczne i Muzeum Polonijne.