Polski
English
Deutsch
Wieś Wola była lokowana przez ród Tarnowskich w 1577 r. niedaleko ich rodowego Tarnowa. Nazwę Rzędzińska zawdzięcza pobliskiej wsi Rzędzin, znajdującej się obecnie w granicach Tarnowa. W 1588 r. w trakcie podziałów majątkowych pomiędzy rodami Tarnowskich i Ostrogskich, Wola Rzędzińska przypadła w udziale Ostrogskim. Ważnym wydarzeniem dla Woli Rzędzińskiej, była budowa kolei z Tarnowa do Lwowa w latach 1850–1855. Przyczyniło się to do rozwoju wsi, a wielu mieszkańców znalazło pracę przy budowie nasypu i jako pracownicy kolei.
Pierwszy kościół w Woli Rzędzińskiej zbudowany został w latach 1902–03, podobnie jak obecny w stylu neogotyku. Posiadał trójprzęsłową nawę z niewielkim, trójbocznie zamkniętym prezbiterium, przy kościele od północnego-zachodu stała drewniana dzwonnica. Obecny kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Woli Rzędzińskiej wzniesiony został na miejscu poprzedniego, według projektu architekta Augustyna Tarkowskiego. W latach 1911–1918 obok starego kościoła wzniesiono prezbiterium i boczne kaplice obecnego kościoła. Po rozebraniu starego kościoła przystąpiono do budowy nawy z wieżą, które ukończono w 1934 r. Parafia w Woli Rzędzińskiej erygowana została w 1925 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę. Kościół był dwukrotnie uszkodzony w wyniku działań wojennych, w 1939 i 1945 r. Zniszczeniu uległy wtedy dachy, wieżyczka na sygnaturkę oraz witraże. W latach 1945–1950 trwały prace przy usuwaniu zniszczeń wojennych.
Kościół jest murowany z cegły wybudowany z użyciem kamienia do detali architektonicznych w stylu neogotyckim. Jest jednonawowy, trójprzęsłowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego od południa przylega zakrystia. Boczne kaplice tworzą z nawą transept. Od zachodu wznosi się wieża. Kościół posiada sklepienia krzyżowo-żebrowe i gwiaździste. Zachodnie przęsło nawy zajęte jest przez chór muzyczny. Na zewnątrz ściany opięte są przyporami i obwiedzione fryzem ząbkowym. Nowa, figuralna i ornamentalna polichromia wewnątrz kościoła zastąpiła poprzednią, wykonaną przez Jakuba Beresia w latach 1947–1949.
Wnętrze kościoła też ma charakter neogotycki. Ołtarz główny został wykonany około 1934 r. przez Stanisława Kozioła. Są w nim rzeźby św. Piotra i Pawła oraz aniołków, a w polu głównym obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, ufundowany w 1902 r. przez Adama i Rozalię Nosalów. Ołtarze boczne i ambona (z płaskorzeźbami Chrystusa na zaplecku oraz czterech ewangelistów na korpusie) wykonane zostały także przez Stanisława Kozioła około 1934 r.
Pierwszy kościół w Woli Rzędzińskiej zbudowany został w latach 1902–03, podobnie jak obecny w stylu neogotyku. Posiadał trójprzęsłową nawę z niewielkim, trójbocznie zamkniętym prezbiterium, przy kościele od północnego-zachodu stała drewniana dzwonnica. Obecny kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Woli Rzędzińskiej wzniesiony został na miejscu poprzedniego, według projektu architekta Augustyna Tarkowskiego. W latach 1911–1918 obok starego kościoła wzniesiono prezbiterium i boczne kaplice obecnego kościoła. Po rozebraniu starego kościoła przystąpiono do budowy nawy z wieżą, które ukończono w 1934 r. Parafia w Woli Rzędzińskiej erygowana została w 1925 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę. Kościół był dwukrotnie uszkodzony w wyniku działań wojennych, w 1939 i 1945 r. Zniszczeniu uległy wtedy dachy, wieżyczka na sygnaturkę oraz witraże. W latach 1945–1950 trwały prace przy usuwaniu zniszczeń wojennych.
Kościół jest murowany z cegły wybudowany z użyciem kamienia do detali architektonicznych w stylu neogotyckim. Jest jednonawowy, trójprzęsłowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego od południa przylega zakrystia. Boczne kaplice tworzą z nawą transept. Od zachodu wznosi się wieża. Kościół posiada sklepienia krzyżowo-żebrowe i gwiaździste. Zachodnie przęsło nawy zajęte jest przez chór muzyczny. Na zewnątrz ściany opięte są przyporami i obwiedzione fryzem ząbkowym. Nowa, figuralna i ornamentalna polichromia wewnątrz kościoła zastąpiła poprzednią, wykonaną przez Jakuba Beresia w latach 1947–1949.
Wnętrze kościoła też ma charakter neogotycki. Ołtarz główny został wykonany około 1934 r. przez Stanisława Kozioła. Są w nim rzeźby św. Piotra i Pawła oraz aniołków, a w polu głównym obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, ufundowany w 1902 r. przez Adama i Rozalię Nosalów. Ołtarze boczne i ambona (z płaskorzeźbami Chrystusa na zaplecku oraz czterech ewangelistów na korpusie) wykonane zostały także przez Stanisława Kozioła około 1934 r.
