Starorobociańska Rówień

49°12'58"N 19°49'15"E (49.216357, 19.820859)
1347 m n. p. m.
W latach 1938–1945 w sercu Doliny Starorobociańskiej, na Starorobociańskiej Równi, na wysokości około 1350 m n.p.m. stało drewniane schronisko. Otworzył je i prowadził Stanisław Karpiel Kulawy. Obiekt użytkowany był głównie zimą przez narciarzy Sekcji Narciarskiej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego z Zakopanego. Dla Kulawego budynek stał się domem mieszkalnym. W schronisku kwaterowali partyzanci podchorążego „Białego”, wchodzącego w skład 4. Batalionu I Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej. Z obiektu korzystali również partyzanci jednej z grup oddziału Józefa Kurasia „Ognia”. 6 grudnia 1946 r. podczas walki pomiędzy nimi a oddziałami KBW i UB, zginąło dziewięciu partyzantów, a budynek częściowo spłonął. Nigdy nie został odbudowany.
Niewielkie drewniane schronisko działało też od 1911 r. przy wylocie Doliny Starorobociańskiej. Obiekt nie był zagospodarowany i jeżeli ktoś chciał w nim przenocować, musiał sobie wziąć klucze z biura Towarzystwa Tatrzańskiego z Dworca Tatrzańskiego w Zakopanem. Po wybudowaniu pierwszego schroniska na Polanie Chochołowskiej w 1932 r., obiekt stracił na znaczeniu, zniszczał, a w końcu przestał istnieć.

Miesto sa nachádza na chodníkoch

Stiahnuť aplikáciu

Naša webová stránka používa súbory cookie, vrátane na štatistické účely. Ak nechcete, aby sa ukladali na váš pevný disk, zmeňte nastavenia prehliadača.
Viac o tomto......