Polski
English
Deutsch
Czarny Staw Gąsienicowy jest piątym pod względem powierzchni jeziorem w Tatrach (17,7 ha, głębokość 51 m), a także jednym z nielicznych jezior tatrzańskich, w którym żyją ryby, wprowadzone przez człowieka w 1881 r.
Czarny Staw Gąsienicowy jest jeziorem polodowcowym. Wypełnia wydrążoną przez lodowiec misę skalną, zamknięty od północy moreną czołową. Morena czołowa powstawała u czoła jęzora lodowcowego, w wyniku wytapiania się z lodu materiału skalnego, niesionego przez lodowiec. Następowało to, gdy czoło lodowca przynajmniej przez kilkadziesiąt lat nie przesuwało się. Z moreny Czarnego Stawu roztacza się jedna z najbardziej charakterystycznych panoram tatrzańskich, w której dominują Kościelec (2155 m n.p.m.), Kozi Wierch (2291 m n.p.m.) i Granaty. Po sprowadzeniu do kraju prochów Juliusza Słowackiego w 1909 r. powstał projekt stworzenia mauzoleum artysty na niewielkiej wysepce w pobliżu wypływu Czarnego Potoku. Pomysł zainicjowany przez Henryka Sienkiewicza nie spotkał się z przychylnym przyjęciem środowisk górskich i nie został zrealizowany.
W drugiej połowie. XIX w. na morenie stawu wzniesiono kamienny szałas. Jedną z jego ścian stanowił olbrzymi głaz, a drugą jednospadowy, drewniany dach. W 1885 r. z inicjatywy Wydziału Towarzystwa Tatrzańskiego w pobliżu szałasu postawiono schronisko. Można tu było zjeść posiłek, przespać się, a także wynająć tratwę, na której pływano po Czarnym Stawie Gąsienicowym. Ze względu na liczne skargi dotyczące obsługi schroniska, Towarzystwo Tatrzańskie postanowiło zrezygnować ze współpracy z właścicielem – Józefem Gąsienicą Sieczką, a nawet obiekt od niego odkupić, co się jednak nie udało. Schronisko spłonęło około 1920 r.
Czarny Staw Gąsienicowy jest jeziorem polodowcowym. Wypełnia wydrążoną przez lodowiec misę skalną, zamknięty od północy moreną czołową. Morena czołowa powstawała u czoła jęzora lodowcowego, w wyniku wytapiania się z lodu materiału skalnego, niesionego przez lodowiec. Następowało to, gdy czoło lodowca przynajmniej przez kilkadziesiąt lat nie przesuwało się. Z moreny Czarnego Stawu roztacza się jedna z najbardziej charakterystycznych panoram tatrzańskich, w której dominują Kościelec (2155 m n.p.m.), Kozi Wierch (2291 m n.p.m.) i Granaty. Po sprowadzeniu do kraju prochów Juliusza Słowackiego w 1909 r. powstał projekt stworzenia mauzoleum artysty na niewielkiej wysepce w pobliżu wypływu Czarnego Potoku. Pomysł zainicjowany przez Henryka Sienkiewicza nie spotkał się z przychylnym przyjęciem środowisk górskich i nie został zrealizowany.
W drugiej połowie. XIX w. na morenie stawu wzniesiono kamienny szałas. Jedną z jego ścian stanowił olbrzymi głaz, a drugą jednospadowy, drewniany dach. W 1885 r. z inicjatywy Wydziału Towarzystwa Tatrzańskiego w pobliżu szałasu postawiono schronisko. Można tu było zjeść posiłek, przespać się, a także wynająć tratwę, na której pływano po Czarnym Stawie Gąsienicowym. Ze względu na liczne skargi dotyczące obsługi schroniska, Towarzystwo Tatrzańskie postanowiło zrezygnować ze współpracy z właścicielem – Józefem Gąsienicą Sieczką, a nawet obiekt od niego odkupić, co się jednak nie udało. Schronisko spłonęło około 1920 r.
