Siercza

Wieś Siercza wg dokumentu z 1288 r. była własnością benedyktynów tynieckich. Pod koniec XVI w. należała do Sebastiana Lubomirskiego, dzierżawcy żup krakowskich. Jego syn Stanisław Lubomirski (1583–1649). otwarł tu w latach dwudziestych XVII w. swoją kopalnię soli – szyb „Kunegunda”. Po śmierci Stanisława „Kunegundę” odziedziczyli jego trzej synowie. Ogromne zyski z kopalni (konkurencyjnej dla soli królewskiej) powodowały konflikty z kolejnymi królami. W 1714 r. wyrokiem komisji królewskiej Augusta II Mocnego „Kunegundę” skonfiskowano za wejście podziemnymi chodnikami na teren królewskiej kopalni w Wieliczce. Szyb został zasypany, a podziemne komory włączone do kopalni królewskiej. Po Lubomirskich pozostał dwór, przebudowywany przez kolejnych właścicieli Sierczy, m.in.: Przychockich, Szembeków. W 1921 r. zespół dworski (dwór, stary park, staw i sześćdziesięciohektarowe gospodarstwo) nabyły siostry urszulanki z krakowskiego klasztoru. W 1950 r. gospodarstwo zostało zamienione w PGR. Siostrom pozostawiono tylko dom z kaplicą, ogrodem i parkiem.