Betlejemka

Schronisko Bustrzyckich w północnej części Hali Gąsienicowej powstało około 1914 r. jako niewielkie schronisko całoroczne. Postawił je Jędrzej Bustrycki Kasprzak. Już po wybudowaniu „Murowańca” miejsce to nadal cieszyło się popularnością wśród taterników i narciarzy. W 1936 r. schronisko zostało rozbudowane przez Andrzeja Kasprzaka Bustryckiego i Agnieszkę Bukowską. Posiadało ono wtedy już 50 miejsc noclegowych. W czasie II wojny światowej obiekt był zamknięty. W 1950 r. schronisko zostało przejęte przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, a 9 lat później przekazano je synom Bukowskich: Władysławowi i Andrzejowi. W dalszym ciągu najczęstszymi gośćmi byli narciarze i taternicy. W 1964 r. z inicjatywy Śledzia Otrębusa Podgrobelskiego, czyli Stanisława Moskala, powołano Międzynarodowe Biuro do Spraw Powiększania Wyobraźni. Ta nieformalna grupa studentów organizowała liczne imprezy i zabawy m.in. zawody narciarskie polegające na jak najwolniejszym zjeździe do Kotła Gąsienicowego. To oni jako pierwsi zaczęli używać obecnej nazwy schroniska Betlejemka. Na początku lat siedemdziesiątych Tatrzański Park Narodowy rozważał możliwość rozbiórki budynku, czego jednak nie zrealizowano. Przyczynił się do tego niewątpliwie Zarząd Główny Klubu Wysokogórskiego powołując Szkołę Taternictwa z siedzibą właśnie w „Betlejemce”. Od 1974 r. obiekt jest Centralnym Ośrodkiem Szkolenia Polskiego Związku Alpinizmu.