Lachowice

Duża wieś (ok. 2100 mieszkańców) w dolinie Lachówki, pomiędzy należącym do Pasma Jałowieckiego bocznym grzbietem Soliska, a wschodnim skrajem Pasma Pewelskiego. Lachowice założyła właścicielka „państwa suskiego” Anna z Małachowskich Wielopolska, która w 1696 r. połączyła w jedną wieś kilka okolicznych osad pasterskich. Pierwotnie wioskę zwano Lubnicą, a zasadźcami byli głównie pasterze wołoscy. Wraz z dobrami suskimi posiadłość przechodziła kolejno w ręce Branickich (od 1843 r.) i Tarnowskich (1922–45). W 1884 r. przez Lachowice poprowadzono odcinek linii kolejowej transwersalnej (Sucha Beskidzka – Żywiec). W centrum wsi po południowej stronie głównej drogi stoi zabytkowy drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1791 r. – jeden z cenniejszych zabytków architektury drewnianej żywiecczyzny (włączony do Małopolskiego Szlaku Architektury Drewnianej). Jest to budowla o konstrukcji zrębowej, jednonawowa, ze słupową wieża z nadwieszona izbicą. Kościół otaczają malownicze (i jedne z najbardziej okazałych w Małopolsce) kryte gontem soboty. Dach nad prezbiterium i nawą także jest kryty gontem; a cebulasty hełm na wieży – kryty blachą. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia z portalami w „ośli grzbiet”. Na ścianach wewnętrznych i sklepieniu XIX-wieczna polichromia. Ołtarz główny, ołtarze boczne i ambona są późno barokowe lub klasycystyczne, z początku XIX w. Pośrodku malowany temperą na desce obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z I poł. XIX w. Na chórze muzycznym organy z 1846 r.