Ochotnica Górna

Ochotnica Górna jest dużą wsią w górnej części doliny Ochotnicy, rozciągniętą licznymi przysiółkami na wysokości 590–1000 m n.p.m. Razem z sąsiednią Ochotnicą Dolną tworzą jedną z największych wsi w Polsce. Oprócz łańcuchowej zabudowy w głównej dolinie, ludne osiedla , zwane potokami, znajdują się w długich, bocznych dolinach po północnej stronie: Jamne, Jaszcze, Forędówki. Pierwsze od wschodu osiedle Ochotnicy Górnej, Posadowskie, znajduje się nieco powyżej ujścia potoku Skrodnego. Najdalej na zachód sięgają przysiółki Stalmachy i Bartoszówka w dolinie Furcówek. Najdalej na północ i wysoko pod główny grzbiet Gorców podchodzą zagrody osiedla Skałka ponad źródłowym kotłem doliny Jamnego. Od południa ponad wsią ciągnie się zachodnia część Pasma Lubania.
Pierwotnie wieś nosiła nazwę Babieniec. Powstała w drugiej połowie XVI w. a zasadźcą był sołtys Walenty Ochotnicki z wcześniej lokowanej, sąsiedniej Ochotnicy Dolnej.
Ochotnica Górna była w czasie okupacji hitlerowskiej bazą partyzantów I Pułku Strzelców Podhalańskich AK (głównie IV batalion „Nowy Targ” pod dowództwem kpt. Juliana Zapały ps. „Lampart”). W dniach 18–20 X 1944 r. rozegrała się tu największa na Podhalu i w Beskidach bitwa partyzancka (ciężkie walki w rejonie Skałki i Przysłopu). Natomiast dolina potoku Forędówki była matecznikiem dla oddziału BCh pod dowództwem Józefa Kurasia ps. „Ogień”, który po odejściu Niemców, w latach 1945–47 prowadził dalej zażartą walkę partyzancką, tym razem z formująca się na Podhalu „władzą ludową”.
Centrum wsi znajduje się pomiędzy ujściem potoku Jamne i Jaszcze. Stoi tu nowy, okazały dwupoziomowy kościół o nowoczesnej bryle. Jego budowę rozpoczęto w 1981 r. według projektu architektów Z. Czubka i R. Brenaisena a konsekrowano 17.08.1997 r. Po przeciwnej stronie drogi stał stary drewniany jednonawowy kościół Wniebowzięcia NMP, wybudowany przez miejscowego cieślę Antoniego Szeligę w 1909 roku. Świątynia ta, nieużywana od końca lat osiemdziesiątych XX w., została rozebrana w 2003 r. (budynek starej plebani rozebrano w 2012 r.). Część wyposażenia starego kościoła (dwa lichtarze, duża, stara kapliczka, złocona rama na obraz, duży żyrandol oraz stara ambona), będące przykładami miejscowej snycerki, znajduje się obecnie w kaplicy w prywatnym skansenie na Studzionkach.
Przez wieś prowadzi wąska asfaltowa droga (tzw. Droga Knurowska), która na wysokości osiedla Stalmachy opuszcza dolinę i serpentyną wspina się na Przełęcz Knurowską, skąd obniża się na podhalańska stronę do Knurowa i szosy Nowy Targ – Krościenko.