Psia Trawka

Psia Trawka jest to niewielka, zarastająca lasem polana, położona reglowej części Doliny Suchej Wody. Nazwa polany pochodzi od rośliny bliźniczki psiej trawki (Nardus stricta), która po zaprzestaniu wypasu owiec już tutaj nie występuje. Znamy ją jednak z innych rejonów Tatr. Jest rośliną żywicielską gąsienicy wysokogórskiego motyla górówki pandroza, interesującego m.in. ze względu na specyfikę lotu, który przypomina podskakiwanie. Górówka pandroza spotykana jest dość wysoko – od około 1500 do 2200 m n.p.m.
W 1889 r. na polanie Psia Trawka, położonej przy mocno uczęszczanym wówczas szlaku: Jaszczurówka – Polana Waksmundzka – Morskie Oko, Towarzystwo Tatrzańskie wybudowało niewielkie schronisko. Niezagospodarowany obiekt miał służyć jako miejsce odpoczynku, a nawet noclegu. W latach trzydziestych budynek jednak rozebrano, uznając go za niepotrzebny.
Dolina Suchej Wody jest doliną walną, sięgającą od północy do głównej grani Tatr. Doliną Suchej Wody, od przełęczy Liliowe (1952 m n.p.m.) korytem potoku Sucha Woda, przebiega granica pomiędzy Tatrami Wysokimi i Tatrami Zachodnimi. Nazwa doliny pochodzi potoku Sucha Woda, którego wody na długich odcinkach zazwyczaj płyną podziemnymi przepływami. Górnymi piętrami Doliny Suchej Wody są Dolina Gąsienicowa (zachodnie odgałęzienie) i Dolina Pańszczycy (wschodnie odgałęzienie).
Duży wpływ na obecny charakter Doliny Suchej Wody miała działalność lodowców górskich, które tworzyły w Tatrach około 500 tysięcy lat temu. Działo się to w tym samym czasie, w którym nasuwający się na tereny dzisiejszej północnej i środkowej Polski lądolód skandynawski, osiągnął swój maksymalny zasięg i dotarł do podnóży Karpat. Lodowce tatrzańskie nie były jednak jego częścią. W porównaniu ze stanem dzisiejszym w okresach zlodowaceń granica wiecznego śniegu była w Tatrach znacznie obniżona. Dziś przebiega ona na wysokości około 2300 m n.p.m., wtedy natomiast w Tatrach Wysokich zeszła do około 1600 m n.p.m., a w Tatrach Zachodnich do około 1500 m n.p.m. Powyżej tej granicy śnieg całkiem się nie topił i zalegał tam do następnej zimy. Mróz i słońce natomiast powodowały jego przemianę w ziarnisty firn, a następnie w lód, którego nadmiar był wypychany w postaci jęzora lodowcowego, spływającego w dół doliny. Jego ruch oraz rozluźnienie i wietrzenie zboczy powodowały zmiany w wyglądzie górnych odcinków dolin, w których w ten sposób powstawały półkoliste zagłębienia, nazwane kotłami lodowcowymi, karami lub cyrkami. Były one oddzielone od doliny, do której spływał lodowiec ryglem, czyli skalnym progiem. Jęzor lodowcowy, który spływał w dół doliny, transportował materiał skalny pochodzący z obsypujących się zboczy. Wyrywał też bloki z podłoża. Ślady tych działań możemy zaobserwować, przyglądając się rzeźbie niektórych tatrzańskich dolin. Ich profil z V-kształtnego, wciosowego, zmienił się w profil U-kształtny. Doliny poddane kiedyś działaniu lodowca są szerokie, a ich zbocza stromo podcięte. Przyglądając się natomiast ich dnu, zaobserwujemy wygłady lodowcowe, czyli bloki skalne o gładkiej powierzchni, które powstały dzięki trąco-gładzącemu ruchowi masy lodu, wymieszanej z materiałem skalnym, podczas spływania ich w dół doliny. Gdzieniegdzie można również obserwować rysy lodowcowe, powstałe na skutek żłobienia podłoża przez bloki skalne, które tkwiły w przesuwającym się lodzie.
Jeszcze innymi formami polodowcowymi są do dziś widoczne w terenie moreny, zbudowane z materiału skalnego przyniesionego i gromadzonego przez lodowiec. U czoła jęzora lodowcowego, w wyniku wytapiania się z lodu materiału skalnego powstawała morena czołowa. Następowało to, gdy czoło lodowca przynajmniej przez kilkadziesiąt lat nie przesuwało się. Moreny denne powstały z materiału skalnego wytopionego z lodu, który osadził się na dnie doliny. Morena boczna powstała, gdy materiał skalny wytopił się na brzegu jęzora lodowcowego.
Pod koniec epoki lodowcowej powstały lodowce gruzowe. Były to przesuwające się w dół duże ilości materiału skalnego, pochodzącego głównie z wielkich obrywów.