Łysina

Łysina to dwukilometrowej długości, najwyższy w Beskidzie Średnim grzbiet, porośnięty buczyną karpacką. Trzy wierzchołki mają wysokości 891 m n.p.m. (północny), 894 m n.p.m. (środkowy) oraz 904 m n.p.m. (południowy, w 1932 r. nazwany Lubomirem). Na grzbiecie znajdowały się polany pasterskie, których ślady widać do dziś: Polana Długa, Mocurka, Trzy Kopce, Spadzista i Przygoleź. Na polanie Mocurka stał w okresie międzywojennym szałas pasterski. Tradycje sezonowego wypasu owiec i bydła zanikły w połowie XX w., a w trzech ostatnich dekadach minionego stulecia polany zostały zalesione w ramach planowej gospodarki leśnej. Z niektórych odcinków szlaku rozciągają się fragmentaryczne widoki w kierunku wschodnim na położoną pół kilometra niżej Kotlinkę Wiśniowej oraz szczyty Pasma Cietnia. Obecnie najlepszym punktem widokowym, z panoramą od Kamiennika po Ciecień i Kamionną, jest przecinka dla paralotniarzy na wschodnim stoku, nad lejem źródliskowym potoku Lipnik, w odległości kwadransa marszu od węzła szlaków turystycznych w kierunku Lubomira.
Z racji dominującego położenia, grzbiet był wykorzystany w czasie walk na przełomie listopada i grudnia 1914 r. jako punkt obrony wojsk austro-węgierskich. W rejonie Trzech Kopców oraz przy odgałęzieniu żółtego szlaku do Lubnia zachowały się relikty okopów z tego okresu. Łysina stanowi również ważny węzeł szlaków turystycznych; tu prowadziły najstarsze szlaki w regionie, oznakowane przed 1930 r.: czerwony szlak z Myślenic przez Łysinę i Luboń Wielki do Rabki, zwany „Szlakiem Harcerskim”, oraz zielony szlak z Lubnia na Łysinę.