Polski
English
Deutsch
Kościelec (2156 m n.p.m.) znajduje się w bocznej grani, dzielącej górne piętro Doliny Suchej Wody Gąsienicowej na dwie części. Posiada dwa wierzchołki. Na północny, nazywany też Wielkim Kościelcem, prowadzi z przełęczy Karb (1853 m n.p.m.) szlak turystyczny. Ze względu na swój imponujący kształt, Kościelec jest częstym celem wycieczek. Zdobycie go nie przedstawia większych trudności technicznych, chociaż na szlaku prowadzącym na wierzchołek często dochodzi do wypadków. Główną przyczyną interwencji ratowników w tym rejonie są niebezpieczne poślizgnięcia, które niejednokrotnie kończą sie upadkami z dużej wysokości. Nie wiadomo, kto pierwszy zdobył Kościelec, gdyż jest to szczyt odwiedzany od bardzo dawna. Zapisał się on jednak w historii narciarstwa wysokogórskiego: w 1911 r. Mariusz Zaruski oraz Stanisław Zdyb zjechali z wierzchołka na nartach, dokonując najtrudniejszego wówczas zjazdu.
Niewysoka, licząca 120 m zachodnia ściana Kościelca często jest odwiedzana przez taterników. Pierwsze próby pokonania jej stromych urwisk miały miejsce już przed pierwszą wojną światową. Kolejne nieudane wejścia czyniły ją coraz sławniejszą. Pierwszą drogę na tej ścianie poprowadził dopiero w 1928 r. początkujący wówczas Wiesław Stanisławski. Rok później drogę Stanisławskiego próbował pokonać Mieczysław Świerz, jeden z najwybitniejszych wspinaczy starszego pokolenia. Niestety odpadł, a jego upadek zakończył się tragicznie, gdyż przecięciu uległa lina asekuracyjna. W 1962 r. na grani Zadniego Kościelca zginął inny czołowy przedstawiciel swojego pokolenia wspinaczkowego – Jan Długosz. Spadł, pracując jako instruktor, gdy nadzorował ćwiczenia żołnierzy wojsk powietrzno-desantowych.
Jan Długosz urodził się w 1929 r. w Krakowie. Taternictwo zaczął uprawiać tuż po II wojnie światowej. Szybko stał się jednym z najbardziej aktywnych wspinaczy swojego pokolenia. Do jego najsłynniejszych osiągnięć taternickich należy przejście ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej oraz pokonanie wariantu „R” na Mnichu. Uczestniczył w polskich wyprawach w Alpy i Kaukaz. Międzynarodową sławę zdobył jako jeden ze współautorów pierwszego przejścia filaru Freney na Mont Blanc. Jego pośmiertnie wydana książka „Komin Pokutników” weszła do klasyki polskiej literatury górskiej.
Niewysoka, licząca 120 m zachodnia ściana Kościelca często jest odwiedzana przez taterników. Pierwsze próby pokonania jej stromych urwisk miały miejsce już przed pierwszą wojną światową. Kolejne nieudane wejścia czyniły ją coraz sławniejszą. Pierwszą drogę na tej ścianie poprowadził dopiero w 1928 r. początkujący wówczas Wiesław Stanisławski. Rok później drogę Stanisławskiego próbował pokonać Mieczysław Świerz, jeden z najwybitniejszych wspinaczy starszego pokolenia. Niestety odpadł, a jego upadek zakończył się tragicznie, gdyż przecięciu uległa lina asekuracyjna. W 1962 r. na grani Zadniego Kościelca zginął inny czołowy przedstawiciel swojego pokolenia wspinaczkowego – Jan Długosz. Spadł, pracując jako instruktor, gdy nadzorował ćwiczenia żołnierzy wojsk powietrzno-desantowych.
Jan Długosz urodził się w 1929 r. w Krakowie. Taternictwo zaczął uprawiać tuż po II wojnie światowej. Szybko stał się jednym z najbardziej aktywnych wspinaczy swojego pokolenia. Do jego najsłynniejszych osiągnięć taternickich należy przejście ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej oraz pokonanie wariantu „R” na Mnichu. Uczestniczył w polskich wyprawach w Alpy i Kaukaz. Międzynarodową sławę zdobył jako jeden ze współautorów pierwszego przejścia filaru Freney na Mont Blanc. Jego pośmiertnie wydana książka „Komin Pokutników” weszła do klasyki polskiej literatury górskiej.
