Polski
English
Deutsch
Kopa Kondracka (2005 m n.p.m.) jest pierwszym od wschodu wierzchołkiem zaliczanym do grupy Czerwonych Wierchów. Stanowi zwornik dla masywu Giewontu. Jest łatwo dostępna ze wszystkich trzech otaczających go przełęczy i stanowi cel łatwych wycieczek narciarskich. Wierzchołek Kopy Kondrackiej (2005 m n.p.m.) jest zachodnim krańcem tzw. wyspy krystalicznej Goryczkowej – pasa skał krystalicznych, który oderwał się od głównego trzonu Tatr i nasunął się na fałd skał osadowych. Ciągnie się on na odcinku głównej grani od Beskidu (2012 m n.p.m.) przez Kasprowy Wierch (1987 m n.p.m.) po Czerwone Wierchy.
Teren dzisiejszych Tatr w mezozoiku zanurzony był w wodach tzw. Oceanu Tetydy. Z osadów znajdujących się na jego dnie powstały skały tworzące pokrywy osadowe. Ze względu na ich różne pozycje tektoniczne względem podłoża, w tym przypadku trzonu krystalicznego, wyróżnia się autochtoniczną pokrywę osadową, tzw. autochton wierchowy (znajdującą się in situ, czyli w miejscu, w którym powstała, na skałach krystalicznych) oraz pokrywy allochtoniczne, obce, które się na nią nasunęły z południa. Pierwsza z nich to tzw. płaszczowina wierchowa (tworząca masyw Czerwonych Wierchów i Giewontu), nasunięta na autochton wierchowy. Druga, to nasunięta również z południa, tylko z dalszej odległości, na płaszczowinę wierchową – tzw. płaszczowina reglowa. Ruchy płaszczowinowe były efektem zbliżania się do siebie płyt laurazjatyckiej i afrykańskiej, podsuwania się pod siebie (subdukcji) płyt litosferycznych i skracania mniejszych ich bloków, w tym przypadku było to skracanie płyty alpejsko-karpackiej. Nasuwanie się na siebie płaszczowin trwało kilkadziesiąt milionów lat, od kredy, przez paleogen do neogenu, ale dopiero w neogenie Tatry dzięki wypiętrzeniu stały się masywem górskim.
Tatry, Niżne Tatry, Fatry: Mała i Wielka wchodzą w skład Karpat centralnych, co oznacza, że wszystkie wymienione masywy łączy podobna budowa geologiczna: posiadają trzon krystaliczny pokryty skałami osadowymi. Ponadto są od siebie oddzielone kotlinami, których budulcem jest flisz.
Teren dzisiejszych Tatr w mezozoiku zanurzony był w wodach tzw. Oceanu Tetydy. Z osadów znajdujących się na jego dnie powstały skały tworzące pokrywy osadowe. Ze względu na ich różne pozycje tektoniczne względem podłoża, w tym przypadku trzonu krystalicznego, wyróżnia się autochtoniczną pokrywę osadową, tzw. autochton wierchowy (znajdującą się in situ, czyli w miejscu, w którym powstała, na skałach krystalicznych) oraz pokrywy allochtoniczne, obce, które się na nią nasunęły z południa. Pierwsza z nich to tzw. płaszczowina wierchowa (tworząca masyw Czerwonych Wierchów i Giewontu), nasunięta na autochton wierchowy. Druga, to nasunięta również z południa, tylko z dalszej odległości, na płaszczowinę wierchową – tzw. płaszczowina reglowa. Ruchy płaszczowinowe były efektem zbliżania się do siebie płyt laurazjatyckiej i afrykańskiej, podsuwania się pod siebie (subdukcji) płyt litosferycznych i skracania mniejszych ich bloków, w tym przypadku było to skracanie płyty alpejsko-karpackiej. Nasuwanie się na siebie płaszczowin trwało kilkadziesiąt milionów lat, od kredy, przez paleogen do neogenu, ale dopiero w neogenie Tatry dzięki wypiętrzeniu stały się masywem górskim.
Tatry, Niżne Tatry, Fatry: Mała i Wielka wchodzą w skład Karpat centralnych, co oznacza, że wszystkie wymienione masywy łączy podobna budowa geologiczna: posiadają trzon krystaliczny pokryty skałami osadowymi. Ponadto są od siebie oddzielone kotlinami, których budulcem jest flisz.
