Wierzbanowska Góra

Masyw na granicy Węglówki i Wierzbanowej, o stromym stoku północno-wschodnim. Jest to stok krawędziowy, u jego podnóża przebiega tektoniczna granica nasunięcia płaszczowiny magurskiej na śląską. Pod szczytem Wierzbanowskiej Góry znajdują się dawne polany pasterskie i opuszczony szałas. Obecnie też można tu zobaczyć niewielkie stado owiec, pasterskie źródło i pastwiska ogrodzone na kształt koszarów. Świadczy to o wpływie osadnictwa wołoskiego w okresie średniowiecza. Wołosi przynieśli ze sobą kulturę sezonowego wypasu owiec na polanach górskich, którą przyjęli zamieszkujący Węglówkę górale – zagórzanie. Owce hodowano powszechnie w Beskidzie Wyspowym i Gorcach, natomiast w Beskidzie Średnim, u górali myślenickich zwanych kliszczakami, dominował chów bydła.
Spod głównego wierzchołka (778 m n.p.m.) roztacza się piękny widok na południe. Widać stąd kilka wysokich szczytów Beskidu Wyspowego, m.in. Śnieżnicę i Ćwilin, a panoramę zamykają Gorce, zza których wystają pojedyncze wierzchołki tatrzańskie. Widok z przełączki w kierunku zachodnim poszerza się o Strzebel, Luboń Wielki i liczne szczyty Beskidu Średniego, m.in. nieodległą Kiczorę.