Pałac w Łęgu Tarnowskim

W Łęgu Tarnowskim znajduje się zespół pałacowo-parkowy z XIX w., dawna siedziba hrabiów Męcińskich, a obecnie siedziba Publicznego Gimnazjum w Łęgu Tarnowskim. Pałac został wybudowany w latach 1885–1892 w stylu neorenesansowym według projektu Sławomira Odrzywolskiego (jednego z najwybitniejszych architektów krakowskich końca XIX i pierwszej ćwierci XX w., który zasłynął jako restaurator renesansowej kaplicy Zygmuntowskiej i katedry na Wawelu) na zlecenie ówczesnego właściciela Partynia, hrabiego Józefa Gabriela Męcińskiego. Przy budowie wykorzystano fundamenty wcześniejszego, drewnianego dworu Potockich z XVIII w. Pałac jest murowaną, piętrową budowlą, nakrytą czterospadowym dachem. Od strony wschodniej do budynku przylega czterokondygnacyjna wieża z ostrosłupowym hełmem. W fasadzie znajduje się trójosiowy arkadowy portyk wsparty na dwóch kolumnach. Nad portykiem znajduje się galeria, ozdobiona neorenesansowym sgraffitem. Równie interesujący wystrój ma kilka z szesnastu pomieszczeń pałacyku: reprezentacyjny hal wejściowy mieszczący prowadzące na piętro drewniane schody, jadalnia, salony, gabinety, sypialnie. Zdobią je drewniane stropy o profilowanych, polichromowanych belkach i pokryte dekoracją stiukową plafony z podkolorowanymi fasetami, wielobarwne piece kaflowe, profilowana stolarka drzwi i okien oraz posadzki. Są to tylko ostatki ich wspaniałego niegdyś wystroju i wyposażenia. Bowiem w czasach, gdy w pałacyku mieszkali Męcińscy, a później przez pół wieku Zborowscy, prezentował się niczym wielkopańska rezydencja. Możemy się o tym przekonać oglądając stare fotografie. Oprócz stopów, plafonów, pieców były w nim nadto ozdobne kominki, lśniące taflowe posadzki, pokrywające ściany wielobarwne tkaniny, stylowe meble i dzieła sztuki: obrazy, grafiki, alabastrowe popiersia postaci mitologicznych stojące na marmurowych kolumienkach oraz zwisające u sufitów i stropów piętrowe żyrandole.
Dookoła budynku położony jest park krajobrazowy z XIX w. z owalnym podjazdem przed głównym wejściem, wielkim parterem od strony północnej z perspektywą otwierającą się na równinę Powiśla, zachodnią aleją lipową, resztkami tunelu alei grabowej oraz egzemplarzami wiekowych dębów, lip i jesionów.
Naprzeciwko dworu Męcińskich po południowej stronie drogi wojewódzkiej 973 znajduje się Kamienna figura św. Jana Nepomucena otoczona metalowym płotkiem. Według napisów umieszczonych na cokole, figura została ufundowana w 1752 r. przez Dominika Potockiego, a odnawiana była w 1892 r. przez Józefa i Helenę Męcińskich.