Kościół Imienia Najświętszej Marii Panny w Chomranicach

Kościół drewniany w Chomranicach pw. Imienia Najświętszej Marii Panny został ufundowany w 1692 r przez Stanisława Krzesza. Według miejscowej tradycji Krzesz miał dostać polecenie budowy kościoła we śnie. Ten sam szlachcic najprawdopodobniej postarał się u biskupa o pozwolenie zmiany wezwania świątyni. Poprzedni kościół nosił wezwanie św. Marcina. W XIX w. świątynię powiększono o kaplicę, a w 1910 r. dobudowano przedsionek. Kościół jest budowlą orientowana, zbudowana na zrąb, z jednokalenicowym dachem. Ciekawostką jest, że została zbudowana w typie wielkopolskim – rzadkim na tych terenach. Charakteryzuje się typowym dla tej odmiany dostosowaniem szerokości dachu prezbiterium do dachu nawy, a nie na odwrót, co jest cechą kościołów typu małopolskiego. W związku z tym, wewnątrz świątyni brakuje zaskrzynień. Wnętrze nakrywa pozorne sklepienie kolebkowe, ściany zdobi współczesna polichromia oraz rokokowe ołtarze z XVIII w. Wyróżnia się wystrój kaplicy z barokowym ołtarzem z XVII w., oraz zakrystii z polichromią ornamentalną z XVIII w. W głównym ołtarzu świątyni znajduje się słynący łaskami obraz Matki Bożej Chomranickiej z XVIII w., stworzony na wzór niderlandzkiego z XV/XVI w. Od początku XVII w. do początku XX w. w kościele znajdowało się słynne malowidło „Opłakiwania z Chomranic” z około 1440 r., które jest uważane za jedno z wybitniejszych dzieł malarstwa średniowiecznego w Polsce. Pierwotnie stanowiło część tryptyku ołtarzowego. Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica, która wiekiem dorównuje kościołowi.