Siepraw

Siepraw, rozległa wieś na Pogórzu Wielickim, nad potokiem Sieprawka, powstała przez połączenie w XVIII w. kilku mniejszych posiadłości ziemskich: Kawęcin, Pogwizdowa, Popowic i właściwego Sieprawia. Powstały one ok. XIII–XIV w., choć osadnictwo na tych terenach sięga z pewnością czasów wczesnośredniowiecznych. Osady te należały początkowo m.in. do klasztoru cystersów w Szczyrzycu, a w XVI w. stanowiły własność rycerską, będąc w rękach różnych rodów. Sam Siepraw był od początku wsią rycerską, należącą do Wielogłowskich herbu Stary Koń, którzy w XV w. odkupili Pogwizdów i Kawęciny, tworząc tzw. klucz sieprawski. Ok. 1520 r. należał on do rodu Jordanów z Zakliczyna (herbu Trąby), a po 1761 r. kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Na przełomie listopada i grudnia 1914 r. przez miejscowość przechodziła linia frontu, lecz poza starciami patroli nie dochodziło tu do większych potyczek. Siepraw jest znany z drobnego rzemiosła, które rozwinęło się jako dodatkowe źródło dochodów w okresie międzywojennym – szczególnie znany jest z produkcji szczotek i mioteł. W czasie okupacji niemieckiej dwór w Kawęcinach był ośrodkiem zaopatrywania grup partyzanckich działających w rejonie Myślenic.