Rezerwat Luboń Wielki

Na południowo-wschodnich zboczach Lubonia Wielkiego (1022 m n.p.m.), na wysokości 750–980 m n.p.m., znajduje się rezerwat przyrody nieożywionej „Luboń Wielki”. Powstał w 1970 r. na powierzchni 12 ha i nosi imię Stanisława Dunin-Borkowskiego, długoletniego działacza Rabczańskiego oddziału PTT i gospodarza schroniska na Luboniu. Ochroną objęte zostało największe w Beskidzie Wyspowym i jedno z najładniejszych w Karpatach osuwisko fliszowe z gołoborzem i pięcioma małymi jaskiniami (największa ma 26 m długości). Cały obszar pokryty jest luźnymi skałami, tworzącymi nisze, grzędy i garby wysokości kilku metrów. Wychodnie skalne w górnej części rezerwatu nazywane są Dziurawymi Turniami. Ze względu na trudności występujące na szlaku bywa on nazywany „Percią Borkowskiego”. W dolnej części rezerwatu występuje las świerkowo-jodłowy, w górnej – buczyna karpacka, a w runie leśnym wiele gatunków roślin chronionych (m.in. wawrzynek wilcze łyko, śnieżyczka przebiśnieg).